حکمت 461

و درود خدا بر او فرمود: دو کس نسبت به من هلاک می گردند، دوستی که زیاده روی کند، و دروغ پردازی که به راستی سخن نگوید. (این کلام مانند سخن دیگری است که فرمود) دو تن نسبت به من هلاک گردند، دوستی که از حد گذراند، و دشمنی که بیهوده سخن گوید.

حکمت 462

و درود خدا بر او فرمود: (از امام نسبت به توحید و عدل پرسیدند فرمود:) توحید آن است که خدا را در وهم نیاری، و عدل آن است که او را متهم نسازی.

حکمت 463

و درود خدا بر او فرمود: (در دعا به هنگام طلب یاران فرمود:) خدایا ما را با ابرهای رام سیراب کن، نه ابرهای سرکش. (این کلمات از فصیح ترین و شگفتی آورترین کلمات ادیبانه است که ابرهای سرکش همراه با رعد و برق را به شتران چموش تشبیه کرد که بار از پشت می افکنند و سواری نمی دهند، و ابرهای رام به شتران رام تشبیه کرد که به راحتی شیر داده، و سواری می دهند.)

حکمت 464

و درود خدا بر او فرمود: (به امام گفتند چه می شد موی خود را رنگ می کردی؟ فرمود:) رنگ کردن مو، آرایش است، اما ما، در عزای پیامبر (ص) به سر می بریم.

حکمت 465

و درود خدا بر او فرمود: مجاهد شهید در راه خدا، پاداش او بزرگتر از پاداش عفیف پاکدامنی نیست که قدرت بر گناه دارد و آلوده نمی گردد، همانا عفیف پاکدامن، فرشته ای از فرشته هاست.

حکمت 466

و درود خدا بر او فرمود: قناعت مالی است که پایان نمی پذیرد.

حکمت 467

و درود خدا بر او فرمود: (چون زیاد بن ابیه را به جای عبدالله بن عباس، به فارس و شهرهای پیرامون آن حکومت داد، او را در دستورالعمل طولانی از گرفتن مالیات نابهنگام نهی فرمود) عدالت را بگستران، و از ستمکاری پرهیز کن، که ستم رعیت را به آوارگی کشاند، و بیدادگری به مبارزه و شمشیر می انجامد.

حکمت 468

و درود خدا بر او فرمود: سخت ترین گناهان، گناهی است که گناهکار آن را سبک شمارد.

حکمت 469

و درود خدا بر او فرمود: خدا از مردم نادان عهد نگرفت که بیاموزند، تا آنکه از دانایان عهد گرفت که آموزش دهند.

حکمت 470

و درود خدا بر او فرمود: بدترین دوست آنکه برای او به رنج و زحمت افتی.

حکمت 471

و درود خدا بر او فرمود: وقتی مومن برادرش را به خشم آورد، به یقین از او جداشده است.