حکمت 61

(و فرمود:) مردم دنیا همچون سوارانند که در خوابند و آنان را می رانند.

حکمت 62

(و فرمود:) از دست شدن دوستان، غربت است.

حکمت 63

(و فرمود:) روانشدن حاجت، آسانتر، تا آن را از نااهل خواستن.

حکمت 64

(و فرمود:) از بخشیدن اندک شرم مدار که محروم کردن اندکتر از آن بود.

حکمت 65

(و فرمود:) پارسایی زیور درویشی است، و سپاس زیور توانگری.

حکمت 66

(و فرمود:) اگر آن که خواهی نیستی باری بدان ننگر که کیستی.

حکمت 67

(و فرمود:) نادان را نبینی جز که کاری را از اندازه فراتر کشاند، و یا بدانجا که باید نرساند.

حکمت 68

(و فرمود:) چون خرد کمال گیرد، گفتار نقصان پذیرد.

حکمت 69

(و فرمود:) روزگار تن ها را بفرساید، و آرزوها را تازه نماید، و مرگ را نزدیک آرد، و امیدها را دور و دراز دارد. کسی که بدان دست یافت رنج دید، و آن که از دستش داد سختی کشید.

حکمت 70

(و فرمود:) آن که خود را پیشوای مردم سازد پیش از تعلیم دیگری باید به ادب کردن خویش پردازد، و پیش از آنکه به گفتار تعلیم فرماید باید به کردار ادب نماید، و آن که خود را تعلیم دهد و ادب اندوزد، شایسته تر به تعظیم است از آن که دیگری را تعلیم دهد و ادب آموزد.

حکمت 71

(و فرمود:) آدمی با دمی که برآرد گامی به سوی مرگ بردارد.

حکمت 72

(و فرمود:) هر چه شمردنی است به سر رسد و هر چه چشم داشتنی است در رسد.

حکمت 73

(و فرمود:) چون کارها همانند شود یکی را بر دیگری قیاس کردن توانست و پایان آن را از آغاز دانست.

حکمت 74

(و در خبر ضرار پسر ضمره ضبابی است که چون بر معاویه در آمد و معاویه وی را از امیرالمومنین (ع) پرسید، گفت: گواهم که او را در حالی دیدم که شب پرده های خود را افکنده بود، و او در محراب خویش برپا ایستاده، محاسن را به دست گرفته چون مار گزیده به خود می پیچید و چون اندوهگینی می گریست، و می گفت:) ای دنیا! ای دنیا! از من دور شو! با خودنمایی فرا راه من آمده ای؟ یا شیفته ام شده ای؟ مباد که تو در دل من جای گیری. هرگز! جز مرا بفریب! مرا به تو چه نیازی است؟ من تو را سه بار طلاق گفته ام و بازگشتی در آن نیست. زندگانی ات کوتاه است و جاهت ناچیز، و آرزوی تو داشتن خرد نیز آه از توشه اندک و درازی راه و دوری منزل و سختی در آمدنگاه.

حکمت 75

(و از سخنان آن حضرت است، چون کسی از او پرسید: راه رفتن ما به شام به قضا و قدر خدا بود؟ پس از گفتار دراز، و این گزیده آن است:) وای بر تو! شاید قضاء لازم و قدر حتم را گمان کرده ای، اگر چنین باشد پاداش و کیفر باطل بود، و نوید و تهدید عاطل. خدای سبحان بندگان خود را امر فرمود و در آنچه بدان مامورند دارای اختیارند، و نهی نمود تا بترسند و دست باز دارند. آنچه تکلیف کرد آسان است نه دشوار و پاداش او بر کردار اندک، بسیار. نافرمانیش نکنند از آنکه بر او چیرند، و فرمانش نبرند از آن رو که ناگزیرند. پیامبران را به بازیچه نفرستاد، و کتاب را برای بندگان بیهوده نازل نفرمود و آسمان ها و زمین و آنچه میان این دو است به باطل خلق ننمود. این گمان کسانی است که کافر شدند. وای بر آنان که کافر شدند از آتش.

حکمت 76

(و فرمود:) حکمت را هر جا باشد فرا گیر! که حکمت گاه در سینه منافق بود پس در سینه اش بجنبد تا برون شود و با همسانهای خود در سینه مومن بیارمد.

حکمت 77

(و فرمود:) حکمت گمشده مومن است. حکمت را فرا گیر هر چند از منافقان باشد.

حکمت 78

(و فرمود:) مرد را آن بهاست که بدان نیک داناست آن ارزی که می ورزی، (و این کلمه ای است که آن را بها نتوان گذارد، و حکمتی همسنگ آن نمی توان یافت و هیچ کلمه ای را همتای آن نتوان نهاد.)

حکمت 79

(و فرمود:) شما را به پنج چیز سفارش می کنم که اگر برای دسترسی بدان رنج سفر را بر خود هموار کنید، در خور است: هیچ یک از شما جز به پروردگار خود امید نبندد، و جز از گناه خود نترسد، و چون کسی را چیزی پرسند که نداند شرم نکند که گوید ندانم، و هیچکس شرم نکند از آنکه چیزی را که نمی داند بیاموزد، و بر شما باد به شکیبایی که شکیبایی ایمان را چون سر است تن را، و سودی نیست تنی را که آن را سر نبود، و نه در ایمانی که با شکیبایی همبر نبود.

حکمت 80

(و به مردی که در ستودن او افراط کرد، و آنچه در دل داشت به زبان نیاورد فرمود:) من کمتر از آنم که بر زبان آری و برتر از آنم که در دل داری.