حکمت 161

(و فرمود:) دست از گناه برداشتن آسانتر تا روی به توبه داشتن.

حکمت 162

(و فرمود:) بسا یک خوردن که مانع شود لذت از خوردنیها را بردن.

حکمت 163

(و فرمود:) مردم دشمن آنند که نمی دانند.

حکمت 164

(و فرمود:) آن که پیشاپیش رایها تاخت، درست را از خطا باز شناخت.

حکمت 165

(و فرمود:) هر که برای خدا خشم کرد، باطل را هر چند سخت بود از پا درآورد.

حکمت 166

(و فرمود:) چون از کاری ترسی بدان درشو، که خود را سخت پاییدن دشوارتر تا در نشدن در کار و ترسیدن.

حکمت 167

(و فرمود:) فراخ سینگی و بردباری دست افزار سروری است و سالاری.

حکمت 168

(و فرمود:) با پاداش دادن به نیکوکار بدکار را بیازار.

حکمت 169

(و فرمود:) بدی را از سینه جز خود برکن با کندن آن از سینه خویشتن.

حکمت 170

(و فرمود:) ستیز، تدبیر را باطل کند.

حکمت 171

(و فرمود:) آزمند بودن، جاودان بندگی نمودن است.

حکمت 172

(و فرمود:) کوتاهی در کار را پشیمانی بار است و دوراندیشی را سلامت در کنار.

حکمت 173

(و فرمود:) آنجا که گفتن باید خاموشی نشاید، و آنجا که ندانند، به که خاموش مانند.

حکمت 174

(و فرمود:) دو دعوی خلاف هم نیست جز که یکی را روی در گمراهی است.

حکمت 175

(و فرمود:) از آن هنگام که حق را به من نمودند در آن دودل نگردیدم.

حکمت 176

(و فرمود:) دروغ نگفتم و دروغ نشنودم، و گمراه نشدم و کسی را گمراه ننمودم.

حکمت 177

(و فرمود:) آن که نخست دست به ستم گشاید فردا پشت دست خاید.

حکمت 178

(و فرمود:) رخت بربستن نزدیک است.

حکمت 179

(و فرمود:) آن که با حق بستیزد خون خود بریزد.

حکمت 180

(و فرمود:) هر که را شکیبایی نرهاند بی تابی اش تباه گرداند.