نامه 11-به گروهی از سپاهیان

به لشکری که آنان را به سروقت دشمن فرستاد چون به سروقت دشمن رفتید یا دشمن بر سر شما آمد، لشکرگاهتان را بر فراز بلندیها، یا دامنه کوهها، یا بین رودخانه ها قرار دهید تا شما را پناه و دشمن را مانعی بر سر راه بود، و جنگتان از یک سو یا دو سو آغاز شود، و در ستیغ کوهها و فراز پشته ها، دیده بانها بگمارید، مبادا دشمن از جایی آید که می ترسید یا جایی که از آن بیم ندارید، و بدانید که پیشروان لشکر، دیده های آنانند و دیده های پیشروان جاسوسانند. مبادا پراکنده شوید! و چون فرود می آیید، با هم فرود آیید، و چون کوچ کردید، با هم کوچ کنید، و چون شب شما را فراگرفت، نیزه ها را گرداگرد خود برپا دارید و مخوابید جز اندک، یا لختی بخوابید و لختی بیدار مانید.

نامه 12-به معقل بن قیس الریاحی

به معقل پسر قیس ریاحی، هنگامی که او را با سه هزار تن در مقدمه سپاه خود به شام فرستاد. از خدایی بترس که از دیدار او ناچاری، و جز آستانش پایانی نداری. جنگ مکن، مگر با آن که با تو بجنگد. در خنکی بامداد و پسین، راه بسپار و در گرمگاه سپاه را فرود آر، و در رفتن شتاب میار! سر شب راه مرو که خدا آن را خاص آسودن کرده است و بار گشودن، نه کوچ نمودن. پس سر شب خود را آسوده دار و بارکشت را از خستگی بر آر! و چون شب را آسودی، هنگامی که سحر پدیدار شود یا سپیده بامداد آشکار، به راه بیفت در پناه برکت پروردگار، و چون دشمن را دیدی در میان لشکرت بایست، و به دشمن چندان نزدیک مشو چون کسی که خواهد دست به جنگ برآرد، و نه چنان دور باش مانند آن که از کارزار بیم دارد، تا آنکه فرمان من به تو رسد، و کینه آنان شما را واندارد که جنگ را آغاز کنید از آن پیش که به راه راستشان بخوانید و در عذر را به رویشان فراز کنید.

نامه 13-به دو نفر از امیران لشگر

به دو تن از امیران سپاهش من، مالک اشتر پسر حارث را بر شما و سپاهیانی که در فرمان شماست، امیر کردم. گفته او را بشنوید و از وی فرمان برید! او را چون زره و سپر نگهبان خود کنید که مالک را نه سستی است و نه لغزش، و نه کندی کند آنجا که شتاب باید، و نه شتاب گیرد آنجا که کندی شاید.

نامه 14-به سپاهیانش

به سپاهیان خود، پیش از دیدار دشمن در صفین با آنان مجنگید، مگر به جنگ دست یازند. چرا که- سپاس خدا را- حجت با شماست، و رها کردنشان تا دست به پیکار گشایند حجتی دیگر برای شما بر آنهاست. اگر به خواست خدا شکست خوردند و گریختند، آن را که پشت کرده مکشید و کسی را که دفاع از خود نتواند آسیب مرسانید، و زخم خورده را از پا درمیارید. زنان را با زدن بر میان گیزانید هر چند آبروی شما را بریزند یا امیرانتان را دشنام گویند، که توان زنان اندک است و جانشان ناتوان و خردشان دستخوش نقصان. آنگاه که زنان در شرک به سر می بردند مامور بودیم دست از آنان باز داریم، و در جاهلیت اگر مردی با سنگ یا چوبدستی بر زنی حمله می برد، او و فرزندانی را که از پس او آیند بدین کار سرزنش می کردند.

نامه 15-راز و نیاز با خدا

و چون دشمن را آماده جنگ می دید، می گفت خدایا دلها به سوی تو روانه است، و گردنها به درگاه تو کشیده، دیده ها به آستان تو دوخته و گامها در راه تو نهاده، و تن ها در خدمت تو لاغر گردیده. خدایا دشمنیهای پوشیده آشکار است و در خروش، و دیگهای کینه در جوش. خدایا به تو شکوه آریم که پیامبرمان را میان خود نداریم، و دشمنان ما بسیار است و هر یکی مان چیزی را خواستار خدایا! میان ما و دشمنانمان به حق داوری فرما، که تو بهترین داورانی.