حکمت 221

(و حضرتش را از معنی فلنحیینه حیاه طیبه پرسیدند، فرمود:) آن قناعت است.

حکمت 222

(و فرمود:) با کسی که روزی روی بدو آورده شریک شوید که او توانگری را سزاوارتر است و روی آوردن بخت بر وی شایسته تر.

حکمت 223

(و درباره فرموده خدا ان الله یامر بالعدل و الاحسان گفت:) عدل انصاف است و احسان نیکویی کردن.

حکمت 224

(و فرمود:) آن که با دست کوتاه ببخشد او را با دست دراز ببخشند (می گویم: معنی آن این است که آنچه آدمی از مال خود در راه نیکی و نیکوکاری بخشد، هر چند اندک بود خدا پاداش آن را بزرگ و بسیار دهد، و دو دست در اینجا دو نعمت است و امام میان نعمت بنده و نعمت پروردگار فرق گذارد، نعمت بنده را دست کوتاه و نعمت خدا را دست دراز نام نهاد، چه نعمتهای خدا همواره از نعمتهای آفریدگان فراوانتر است و افزون چرا که نعمتهای خدا اصل نعمتهاست و هر نعمتی را بازگشت به نعمت خداست و برون آمدن آن از آنجاست.)

حکمت 225

(و به فرزند خود حسن فرمود:) کسی را به رزم خود مخواه و اگر تو را به رزم خواندند بپذیر، چه آن که دیگری را به رزم خواند ستمکار است، و ستمکار شکست خورده و خوار.

حکمت 226

(و فرمود:) نیکوترین خوی زنان زشت ترین خوی مردان است: به خود نازیدن و ترس، و بخل ورزیدن. پس چون زن به خویش نازد، رخصت ندهد که کسی بدو دست یازد، و چون بخل آرد، مال خود و مال شویش را نگاه دارد، و چون ترسان بود، از هر چه بدو روی آرد هراسان بود.

حکمت 227

(و او را گفتند خردمند را برای ما بستای فرمود:) خردمند آن بود که هر چیزی را به جای خود نهد. (پس او را گفتند نادان را برای ما وصف کن، گفت:) وصف کردم. معنی آن این است که نادان آن بود که هر چیز را بدانجا که باید ننهد، پس گویی ترک وصف، او را وصف کردن است چه رفتارش مخالف خردمند بودن است.)

حکمت 228

(و فرمود:) به خدا که این دنیای شما در دیده من خوارتر از استخوان خوکی است که در دست گری باشد.

حکمت 229

(و فرمود:) مردمی خدا را به امید بخشش پرستیدند، این پرستش بازرگانان است، و گروهی او را از روی ترس عبادت کردند و این عبادت بردگان است، و گروهی وی را برای سپاس پرستیدند و این پرستش آزادگان است.

حکمت 230

(و فرمود:) زن همه اش بدی است و بدتر چیز او اینکه از او چاره نیست.

حکمت 231

(و فرمود:) آن که زمام خود را به دست سستی سپارد، حقوق را خوار دارد، و آن که سخن چین را پیروی کند، دوست را از دست بدهد.

حکمت 232

(و فرمود:) سنگی که به غصب در خانه است، در گرو ویرانی کاشانه است. (و این گفتار از پیامبر (ص) روایت شده است و شگفت نیست که دو سخن همدیگر را ماند که از یک چاه کشیده است و در دو دلو ریخته.)

حکمت 233

(و فرمود:) روز ستمدیده بر ستمکار سخت تر است، از روز ستمکار بر ستم کشیده.

حکمت 234

(و فرمود:) از خدا بترس هر چند ترسی اندک بود، و میان خود و خدا پرده ای بنه هر چند تنک بود.

حکمت 235

(و فرمود:) هر گاه پاسخ ها همانند و درهم بود، پاسخ درست پوشیده و مبهم بود.

حکمت 236

(و فرمود:) خدا را در هر نعمتی حقی است، هر که آن حق از عهده برون کند خدا نعمت را بر او افزون کند و آن که در آن کوتاهی روا دارد خود را در خطر از دست شدن نعمت گزارد.

حکمت 237

(و فرمود:) چون توانایی بیفزاید، خواهش کم آید.

حکمت 238

(و فرمود:) از گریختن نعمتها بترسید که هر گریخته ای باز نخواهد گردید.

حکمت 239

(و فرمود:) جوانمردی مهرآورتر از خویشاوندی است.

حکمت 240

(و فرمود:) آن که به تو گمان نیک برد با نیکویی در کار گمان وی را راست دار!