نصیحت به عثمان
- جمعه, ۲۴ خرداد ۱۳۹۲، ۱۰:۵۴ ق.ظ
دوران خلافت
عثمان بود، مسلمین به گرد امام علی ـ علیه السلام ـ حلقه زدند و از عثمان
در مورد کارهایش شکایت نمودند، و از امام علی ـ علیه السلام ـ تقاضا کردند،
تا با عثمان صحبت کند و او را از خطاهایش بر حذر دارد.
امام علی ـ علیه السلام ـ (از کنار این مسائل سیاسی بی تفاوت رد نشد، و
نگفت بگذار من هم مانند سایرین تماشاچی باشم) به درخواست آن ها احترام
گذاشت و نزد عثمان رفت و به نصیحت او پرداخت.
در این نصیحت، پس از ذکر شکایات و اعتراضات مردم و ... فرمود: بدان که
بهترین بندگان خدا، در پیشگاه او، رهبر عادلی است که خود هدایت یافته و
دیگران را هدایت می کند، سنّت معلوم اسلامی را بر پا و استوار می دارد و
سنت مجهول را می میراند. سنت های اسلام، روشن و مشخص می باشند، و بدعت ها
نیز با نشانه هائی که دارند آشکارند.
«و انّ شرّ النّاس عند الله امام جائر ضلّ و ضلّ به، فامات سنّه
مأخوذه، و احیا بدعه متروکه ...؛ بدترین انسان ها در پیشگاه خدا، رهبر
ستمگری است که هم خودش گمراه است و هم دیگران را گمراه می کند، سنّت های
صحیح را نابود می کند و بدعت های متروک را زنده می نماید، رسول خدا ـ صلی
الله علیه و اله و سلم ـ فرمود: پیشوای ظالم را در روز قیامت حاضر می کنند،
در حالی که نه یاوری دارد و نه عذر خواهی، او را به آتش دوزخ می افکنند و
او هم چون سنگ آسیاب در آتش، به چرخش می افتد، سپس او را در قعر جهنّم به
زنجیر می کشند، نکند تو همان پیشوای مقتول باشی که پیامبر ـ صلی الله علیه و
اله و سلم ـ همواره می فرمود: «در این امّت، پیشوائی کشته می شود، و پس از
او تا قیامت، درهای کشت و کشتار به روی آن ها باز می گردد ...».
و پس از گفتاری فرمود: تو را به خدا سوگند می دهم مبادا زمام امور خود را بدست مروان بدهی، تا هر جا که بخواهد، آن را بکشد...
عثمان گفت: «از مردم بخواه به من مهلتی بدهند، تا حقوق از دست رفته آن ها را تأمین کنم».
امام فرمود: در مورد مدینه، مهلتی در آن نیست، و باید فوری اقدام کرد، و
در مورد خارج از مدینه، مهلتش به اندازه رسیدن دستور تو، به آن ها است.[1]
به این ترتیب: در این تابلو نیز می نگریم، که امام علی ـ علیه السلام ـ
به عالی ترین اصول اخلاقی و سیاسی، که نصیحت برای اصلاح امور می باشد،
اقدام می کند و با کمال منطق و ادب به رسیدگی امور می پردازد.
[1] . نگاه کنید به خطبه 164 نهج البلاغه.
محمد محمدی اشتهاردی - داستان های نهج البلاغه
- ۹۲/۰۳/۲۴