خداوند پس از آن که زمین را آفرید و آن را آماده سکونت انسان ساخت، در میان مخلوقات خود، آدم (اوّلین انسان نسل موجود) را برگزید، و او را در بهشت (یعنی باغی از باغ های خرّم و خوش آب و هوای زمین) جای داد، آشامیدنی های گوارا و خوراک های لذّت بخش را در اختیار آدم گذاشت.[2]
و آدم را از حیله های ابلیس، و دشمنی او، بر حذر داشت، و به او تکلیف کرد که فریب شیطان را نخورد (او را در آن بهشت آزمایش کرد، و فرمود که او و همسرش، نزدیک درختی نروند و از آن چیزی نخورند).
ولی سرانجام ابلیس (پدر شیطان ها) او را فریب داد، و بر او حسادت ورزید، چرا که ابلیس از این که حضرت آدم در بهشت، در جایگاه همیشگی و همنشین نیکان است، ناراحت بود، وسوسه های او باعث شد که آدم ـ علیه السلام ـ یقین خود را به شک و وسوسه او از دست داد، و تصمیم محکم خویش با سخنان بی اساس او مبادله کرد[3] شادی و خوشبختی زندگی در بهشت که برای آدم ـ علیه السلام ـ فراهم شده بود، به ترس و وحشت، مبدّل گردید.
اما خداوند مهربان ابتداء زمینه توبه و پشیمانی از گناه را در آدم بوجود آورد و پس از آن آدم از این موهبت الهی استفاده نمود، و از گناهی که مرتکب شده بود، توبه کرد.[4]
خداوند آدم را پس از توبه به زمین فرستاد، تا با نسل خود زمین را آباد سازد.
و او را حجّت خود در روی زمین قرار داد، تا انسان ها در پرتو راهنمائی های او، راه هدایت را بپیمایند، و پس از مرگ او، زمین را از حجت های خود خالی نگذاشت.

---

[1] . اقتباس از نهج البلاغه خطبه اول و خطبه 91.
[2] . گر چه بعضی معتقدند این بهشت، همان بهشت آخرت که موعود انسان های نیک است بود، ولی ظاهر این است که این بهشت، یکی از باغ های پر گیاه و میوه و خوش آب و هوای دنیا در همین زمین بوده است، چنان که این مطلب در حدیثی از امام صادق ـ علیه السلام ـ آمده است (تفسیر نور الثقلین،ج 1، ص 62)
ناگفته نماند: داستان آدم و همسرش حواء، در بهشت و فریب دادن ابلیس و اخراج آن ها از بهشت در قرآن در سوره های بقره آیه 35 تا 38 و اعراف آیه 19 تا 22 و سوره طه آیه 18 تا 123 آمده است.
[3] . گناه حضرت آدم ـ علیه السلام ـ همان «ترک اولی» بود، و به عبارت روشن تر گناه مطلق نبود، بلکه گناه نسبی بود، به این معنی که او با آن مقام ارجمندی که داشت، حتی نمی بایست کار مکروهی را انجام دهد، بنابر این، انجام کار مکروه برای او گناه است، و با مقام عصمت منافات ندارد، و این تکلیف و آزمایش آدم در بهشت، برای آن بود که آمادگی پیدا کند و وقتی به زمین آمد، لیاقت رهبری مردم را داشته باشد. و توبه آدم ـ علیه السلام ـ یک نوع تصفیه و پاک سازی روح می باشد که از ویژگی های یک حجّت خدا است.
[4] . حضرت آدم ـ علیه السلام ـ ذاتاً پاک و مومن بود، از این رو پس از ماجرای فریب که جنبه استثنائی داشت، زود متوجّه شد و توبه کرد، خداوند توبه او را پذیرفت، بنابر این باید مراقب بود که شیطان انسان را فریب ندهد، و اگر فریب داد با توبه جبران نماید.
                                                                                                         محمد محمدی اشتهاردی - داستان های نهج البلاغه