گوشه ای از زهد پیامبر اسلام (ص)
- شنبه, ۲۵ خرداد ۱۳۹۲، ۱۰:۴۳ ق.ظ
پیامبر اسلام
ـ صلی الله علیه و اله و سلم ـ بیش از حد نیاز، از دنیا بهره نگرفت،
پهلویش از همه لاغرتر، و شکمش از همه گرسنه تر بود ... روی زمین (بدون فرش)
می نشست و غذا می خورد، و متواضعانه هم چون بردگان می نشست، و با دست خود،
کفش و لباسش را وصله می کرد، و بر مرکب برهنه سوار می شد، حتی کسی را پشت
سر خود، سوار می کرد. روزی پرده ای را در خانه (حجره یکی از همسرانش)
آویخته دید، که تصویرهائی در آن پرده بود به او فرمود:
«غیبیه عنّی، فانّی اذا نظرت الیه ذکرت الدّنیا و زخارفها؛ آن را از من
دور ساز، که هرگاه چشمم به آن می افتد، به یاد دنیا و زرق و برقش می
افتم».
آری او با تمام قلب خویش از زرق و برق دنیا، چشم پوشید، و یاد دنیا را
در وجود خود میراند، او علاقه بسیار داشت که زیورهای دنیا در برابر دیدگانش
قرار نگیرند. دنیا را کاروان سرا قرار داده بود. از این رو دلبستگی به آن
را از قلبش دور ساخت... .
از شما می پرسم: آیا خداوند، محمد ـ صلی الله علیه و اله و سلم ـ که
چنین روشی برای خود انتخاب کرده بود، را گرامی داشت، یا به او اهانت نمود،
اگر کسی بگوید: خدا او را تحقیر کرده که به خدا سوگند، دروغ بزرگی به خدا
نسبت داده است، و اگر بگوید: او را گرامی داشته، پس باید بداند که خداوند
غیر او را (که روش او را انتخاب نکرده و دلبستگی به زرق و برق دنیا پیدا
کرده)، تحقیر کرده است.
بنابر این، پیامبر ـ صلی الله علیه و اله و سلم ـ را الگو قرار دهید و
در خط او حرکت کنید و گرنه راه شما، راه هلاکت و سقوط خواهد بود.[1]
[1] . نگاه کنید به قسمت آخر خطبه 160 نهج البلاغه.
محمد محمدی اشتهاردی - داستان های نهج البلاغه
