نامه 071-به منذر بن الجارود

به منذر پسر جارود عبدی که در پاره ای از آنچه امام او را بر آن ولایت داده بود خیانت کرد اما بعد، پارسایی پدرت مرا درباره تو فریفت، و گمان کردم پیرو پدرت هستی و به راه او می روی، لیکن آنچه درباره تو به من خبر داده اند، این است که از فرمانبرداری هوایت دست برنمی داری و ذخیرتی برای آخرتت نمی گذاری. دنیای خود را آبادان می کنی با ویران کردن آخرتت، و با خویشاوندانت می پیوندی به قیمت بریدن از دینت. اگر آنچه از تو به من رسیده درست باشد شتر خویش و تبار، و بند پای افزار تو از تو بهتراست، و آن که چون تو باشد در خور آن نیست که پاسداری مرزی را تواند یا کاری را به انجام رساند. یا رتبت او را برافرازند، یا در امانتی شریکش سازند. چون این نامه به تو رسد نزد من بیا، ان شاءالله. (منذر کسی است که امیرمومنان (ع) درباره او فرمود: (از خودبینی پیوسته به دو جانب خود می نگرد و در دو جامه که برتن دارد می خرامد و پیوسته بر بند کفشهای خود می دمد.)

نامه 072-به عبدالله بن عباس

به عبدالله پسر عباس اما بعد، تو از اجل خویش پیش نخواهی افتاد، و آنچه را روزی تو نیست به تو نخواهند داد. و بدان که روزگار دو روز است، روزی به سود توست و روزی به زیان تو و این که دنیا خانه ای است گردان، از دست این به دست آن. آنچه از آن توست هر چند ناتوان باشی خود را به تو خواهد رساند، و آنچه از آن به زیان توست به نیروی خود بازش نتوانی گرداند.

نامه 073-به معاویه

به معاویه اما بعد، من با پاسخهای پیاپی به گفته هایت، و شنیدن مضمون نامه هایت، رای خود را سست می شمارم و زیرکی خود را به خطا منسوب می دارم، و تو که از من چیزهایی را خواستاری و نامه می نویسی و پاسخ انتظار داری، کسی را مانی که به خواب گران رود، و خوابهای بی اساس بیند، یا چون سرگردانی ایستاده که ایستادنش بر وی دشوار افتاده. آنچه به سروقت وی آمده به سود اوست یا به زیان وی، نمی داند و تو آن نیستی بلکه او به تو ماند. به خدا سوگند اگر نه آن بود که ماندنت را می خواستم، بلاهایی از من به تو می رسید که استخوان را بکوبد و گوشت را آب کند، و بدان که شیطان تو را نمی گذارد تا به نیکوترین کارت بپردازی و اندرزی را که به سود توست بشنوی و آویزه گوش سازی.

نامه 074-پیمان میان ربیعه و یمن

و از پیمانی است از آن حضرت که میان ربیعه و یمن نوشت از خط هشام بن کلبی نقل شده است این پیمان نامه ای است که مردم یمن و ربیعه آن را پذیرفته اند، چه آنان که در شهر حاضرند، و چه آنان که در بیابان به سر می برند. آنان پیرو کتاب خدایند مردم را به کتاب خدا می خوانند و به پذیرفتن آن وامی دارند، و هر که را به کتاب خدا بخواند و بدان فرمان دهد پذیرفته دارند. نه برابرآن بهایی گیرند و نه به جای آن چیزی را پذیرند، و آنان برابر کسی که خلاف این پیمان بود یا آن را واگذارد، یک سخنند. بعضی بعض دیگر را یاورند، و به خاطر سرزنش این و خشم آن پیمان خود را نشکنند، و نه برای آنکه قومی قوم دیگر را خوار دارد و موجب دشنام آنان را فراهم آرد. آن که حاضر است و کسی که حاضر نیست گواه است بر این پیمان، و آن که بردبار است و آن که از خرد تهی است و آن که داناست و آن که نادان. و عهد و میثاق خدا بر این جمله بر عهده آنهاست. همانا از پیمان خدا پرسش خواهد شد، و علی بن ابی طالب نوشت.

نامه 075-به معاویه

به معاویه در آغاز بیعت مردم با آن حضرت. واقدی آن را در کتاب جمل آورده است از بنده خدا، علی امیرمومنان، به معاویه پسر ابوسفیان: اما بعد، می دانی که من درباره شما معذورم و از آنچه رخ داد رویگردان و به دور. تا شد آنچه باید بود و باز داشتن آن ممکن نمی نمود. داستان دراز است و سخن بسیار. آنچه گذشت، گذشت و آنچه روی نمود آمد، به ناچار. پس، از آنان که نزد تو به سر می برند بیعت گیر و با گروهی از یاران خود نزد من بیا.